We zaten samen in een prachtige koepeltent, helemaal aan het eind van de Akrfjorden in Noorwegen. De zon scheen onverwacht fel – het was dertig graden, op dat moment de warmste plek van het land. Om ons heen: water, bergen, bomen… en bijna volledige stilte. Bijna, want Ronald zat alles behalve stil. Maar dat gebeurt wel vaker …..

“Kijk eens daar,” zei hij, terwijl hij me door de camera liet kijken die klaar stond op het statief. Aan de overkant van het fjord, tussen de bomen, hing een enorm spandoek. Het duurde even voor ik scherp stelde, maar toen kon ik het lezen: Lieve Kirsten, wil je met me trouwen?

Toen ik weer opkeek, zat hij daar. Op één knie. Niet verlegen of onzeker, maar met z’n kenmerkende mix van emotie, lef en liefde. De tranen stonden al in zijn ogen – en bij mij ook. Mijn antwoord kwam niet meteen als een simpel “ja”, maar als een heleboel woorden, een hoop gevoel en veelbetekenende stiltes. Maar het was duidelijk. Dit was precies goed.

Een paar maanden eerder had Ronald zich al tot Benthe, Daniek en Milan gewend. “Wat denken jullie… mag ik haar vragen?” Na ruim vijf jaar wist hij het zeker. Maar hun zegen vond hij minstens zo belangrijk. Gelukkig kreeg hij die meteen: drie stralende gezichten en een enthousiast “doen!”

En nu, ruim twee jaar later, is het zover. Op 12 september 2025 zeggen we het hardop. Zonder twijfel, vol overtuiging: “Ja, ik wil.”